NRC-klimaatblog: de seculiere geloofsbrieven van Paul Luttikhuis

Was ik ook maar een kwaliteitsjournalist....

Het klimaatblog van Paul Luttikhuis fungeert in NRC-traditie, als gebalanceerd lijkend doorgeefluik van vrijwel alle staaltjes wetenschapsmimicry die de klimatocratie in rapportvorm op ons afvuurt. Ik bewonder zijn gave om elk persbericht uit die hoek serieus te nemen.

Slachtoffers van het klimaatsysteem
Zoals gisteren een klimaatalarmistisch modelleerrapport van CCAFS over voedselzekerheid van arme systeemslachtoffers rond de evenaar voor 2050 die door ‘een beetje temperatuurstijging uit balans raakt’(uit welke balans Paul?).

De ‘wetenschappers’in dit rapport werken volgens het journalistencredo van ‘guilty by association’. En dus is klimaatverandering in dit rapport ‘hazard’ omdát het zo is, het behoeft geen serieuze onderbouwing. Hét toverwoord in klimatocratenland ‘threshold’ – dat mysterieuze kantelpunt wanneer alles misgaat – passeert 89 maal op 88 bladzijden.Zie Roger Pielke, die brandhout maakt van het ‘ons voedsel verdampt door CO2-sprookje’ dat de NY-Times bijelkaar toverde van dit rapport.

Klimaatkameleon
De klimaatkameleons praten hier ook niet meer over klimaatverandering, formerly known as global warming maar ‘shifts’, de modieuze regime shifts die een ‘shock’ veroorzaken, net als ‘Global Climate Disruption’. Zo kan ook afkoeling weer komen door opwarming en de mens. Daarmee kun je tot in de volgende IJstijd vooruit met klimaat als vehikel voor je politieke systeemkritiek.

Goedkope ad hominem-jaloezie
Ik ben natuurlijk jaloers op Luttikhuis, want Nijenrode vraagt hem vandaag voor duizenden euro’s per dag als discussieleider over klimaatkansen- en uitdagingen bij hun seminar van het European Climate Forum. Terwijl ik jullie -boze burgers en populisten van Climategate- bedien, en Marcel geloof ik wat vrijwillig zijn enorme klimaatkennis ventileert voor arme schoolkindjes. Wat doen wij fout?…

Hoe word ik kwaliteitsjournalist?
Allereerst is mijn werkwijze kansloos. Ik moet leren om de boodschap van een instituut in een persbericht integraal over te nemen, met een beroep op wetenschappelijke autoriteit beweren dat het dus waar moet zijn.

Dan moet je de conclusie en samenvatting citeren als bewijs. Terwijl ik die meestal oversla, en zoek naar de data die het verhaal ondersteunen (als die er al zijn) en referenties natrek. Dan moet je de groene bureaucratie-bevorderende boodschap bejubelen, in zo diplomatiek mogelijk proza. Terwijl ik mijn bevindingen –meestal in de sfeer van ‘neeuuh, tisniezooo’!– veel te vet opschrijf.

Branding moet beter
Ook mijn mimiek deugt niet. Om te leren hoe het dan wél moet, ondernam ik een ethologische studie in Tinbergen-stijl, om te zien hoe je posé moet zijn om als kwaliteitsjournalist over te komen. Voor die studie reis je naar hét biotoop voor Grachtengordeldieren bij uitstek, De Balie in Amsterdam. Hier vind je de kwaliteitsjournalist in zijn natuurlijke habitat van gelijkgezinden.

Daar trad studieobject Luttikhuis in levende lijve op, tijdens de klimaatbijeenkomst van Rathenau. De kwaliteitsjournalist heeft een posé, zoals je dat ook bij de NRC-lezer-imitatie van Van Vleuten en Muiswinkel hebt kunnen zien. Luttikhuis met linkse kuif en journalistenbril, gedroeg zich als de typische Groen Linkse Gutmensch/criticus die op het juiste moment de ‘kijk mij kritisch zijn’houding aanneemt: met twee vingers onder de kin het onderwerp aankijken danwel de zaal in, met de andere hand rommelend. En een klein beetje de lucht inkijkend, alsof je diep nadenkt en beschouwt terwijl je discussiepartner spreekt.

Nu de nuance nog
Nuance en kwaliteit is niet inhoudelijk bepaald, maar een houding. Die kun je uitbeelden in schrift. Zie hoe Luttikhuis zijn –eigenlijk bijzonder extremistische borderopinies (zie mijn uitleg sektarisme als mainstream in eerdere blog) – verpakt en salonfahig maakt als mainstream.

Dat gaat volgens een sandwichstrategie. Luttikhuis voert – na een beheerste aankondiging van een klimaatonwaarschijnlijkheid –steeds citerend in tweede persoon opinies op. Zo lijkt het of hij het zelf niet zegt of vindt, maar er op afstand naar kijkt als de journalist die het beschouwt. Je kunt bureaucratisch extremisme daarnaast salonfahig maken, door een stelling op te voeren alsof daar ‘discussie over is’.

Ook tijdens de klimaatkerkdienst van Rathenau bewaarde Luttikhuis vakkundig de balans tussen gedistingeerdheid en gedoseerd alarmisme. Hij ventileerde onzekerheid, maar ook grote zorgen over zijn kinderen dankzij hypothetische opwarming. Altijd prijs.

Nu bespreek ik als kwaliteitsjournalist het hongerigenegertjesdoorklimaatrapport.
Het rapport over hongerige slachtoffers van Het Systeem past perfect in de politieke juistheid van heersende systeemkritiek die gemeengoed is bij kwaliteitsjournalisten. En dus blogt Luttikhuis instemmend. Het blog doorgeefluikt gewoon de seculiere heilsleer uit het persbericht.

‘De aarde raakt uit balans en er is nu een weg nodig naar verlossing uit het systeem’. De in rots gebeitelde mantra sinds 1968 AD. Zie onderstaand vet gekleurde citaat van het blog, welk een wereldvreemd bureaucratisch extremisme hier eigenlijk wordt verkocht als deskundigheid.

These (tropische regio’s) are areas highly exposed to climate shifts, (met gewone klimaatverandering nemen klimaat kameleons geen genoegen meer) where survival is strongly linked to the fate of regional crop and livestock yields, and where chronic food problems indicate that farmers are already struggling and they lack the capacity to adapt to new weather patterns.’

En als uitsmijter bestookt VN-bureaucraat Olivier de Schutter de maatschappij met de o zo bekende anti-technologische systeemkritiek:

‘Hij wijst op het gevaar dat in reactie op een voedselcrisis te gemakkelijk wordt gegrepen naar de industriële productie van voedsel. Sterker nog, industriële voedselproductie is volgens hem een onderdeel van de crisis – en dan zijn we toch ook weer buiten klimaatverandering als oorzaak van honger.’

We zien hier weer het zo populaire progressief urbane bordersentiment waar ik al over blogde, van small is beautifull, de hang naar Ot en Sien-landbouw, subsistence farming, ‘natuurlijkheid’ en andere Rousseau-romantiek als tegenpool van het verziekte systeem dat opnieuw de arme negertjes rond de evenaar uitbuit. Nu via het klimaatsysteem. Je wendt andermans mening aan, als criticus van ‘het kapitalistisch industrieel complex’, een ziekte waarvan ‘Het Klimaatprobleem’natuurlijk maar een symptoom is.

De wereld redden
Ik heb genoeg internationale repo’s en verhalen voor NRC geschreven omdat het schijnt dat je anders als journalist niet serieus wordt genomen (wanneer je een wetenschapper belt voor het NRC was het altijd alle handen en voeten, voor een andere krant hebben ze ‘het ontzettend druk en geen tijd’). Ik heb jaren in Amsterdam gewoond, en dan niet in het getto maar de Beethovenstraat. Maar het zit gewoon niet in me, de posé van groen-linkse Gutmensch.

En dus blog je vanuit de afdeling boze burgerzaken in je grot in Friesland. Zo, dan ga ik nu tuinieren, de wereld in mijn achtertuin verbeteren en de kas van de buurtwinkel van Langweer spekken: die mensen moeten ook eten.