Een bijdrage van André Bijkerk.

Het woord Kernenergie roept veelal heftige associaties op, atoombommen, Fukushima,Tchernobyl, rampen, eeuwigdurend gevaarlijk afval, straling, gevaar, eng, nooit meer doen. Maar aan de andere kant: geen uitstoot van CO2 tijdens de productiefase – voor wat het waard is – en enorm vermogen bij gering verbruik van brandstof.

Uit het concept alternatieve rapportage over het klimaatplan, dat eind deze maand naar verwachting zal worden aangeboden, lichten we alvast een tipje van de sluier op:

“Onlangs hield de overheid een internet consultatie over het klimaatplan met een aantal sturende vragen, (…) hierbij kwam kernenergie in het geheel niet aan de orde als alternatieve energiebron om de CO2 uitstoot te verminderen. Niettemin bleek dat ca 48% van de reageerders (waaronder 58% van de hoger opgeleiden en 61% van de ingenieurs) de moeite nam om ongevraagd moderne kernenergie als alternatief krachtig aan te bevelen, veelal als meest efficiënte oplossing. Ook hekelt men de “demonisatie” van kernenergie aan de hand van overtrokken disinformatie (selectieve framing) over incidenten uit het verleden.

Niet zelden wijst men op moderne ontwikkelingen die de veiligheid en andere problematiek substantieel van de gewone splijtingsreactoren hadden verbeterd en dringt aan op overschakeling op kernenergie, waarbij ook de ontwikkeling van kernfusie moet worden gesteund. Ca 15% van de reageerders verklaarde zich expliciet voorstander van de ontwikkeling van thoriumcentrales als de uitgelezen energiebron voor de toekomst. Er wordt opgemerkt dat Nederland qua know how op kop loopt bij deze vorm van energieopwekking. Daarnaast werd ook kernfusie veelvuldig genoemd.”

Maar hoe zit het dan met al die angstassociaties? Ongetwijfeld de reden waarom de klimaattafels de olifant in de kamer lieten staan. Mag ik daarvoor het artikel “Alles wat u wilt weten over kernenergie in 64 vragen” in Elseviers weekblad aanbevelen?

Voorts moeten we ons realiseren dat met de opbouw van het fröbel netwerk van hernieuwbare wiebelstroom, we een constante factor nodig hebben. Dat is nu nog de Franse kernenergie. Maar als we wel stroom van kernenergie willen importeren als de zon niet schijnt en de wind ligt, waarom bouwen we dan zelf niet een paar kerncentrales? We hebben er wereldwijd één per dag nodig willen we in 2050 zinloos CO2-loos willen zijn.

Op zich is dat om meer redenen niet erg realistisch, bijvoorbeeld omdat allerlei materiaal onvoldoende voorhanden is, maar uraniumcentrales zijn maar een tussenstap naar een volgende generatie, thorium, waarbij in Nederland in Petten onlangs belangrijke resultaten zijn gehaald voor het oplossen van technische complicaties.

De Nederlandse elektriciteitsconsumptie fluctueert rond de 120 miljard kilowatt uur. Dat vergt 120*109 / 365dagen/24 uur = 13,7 Gigawatt. Als we allemaal elektrisch gaan rijden en elektrisch moeten stoken of warmte moeten pompen, dan komt dan komt daar nog veel meer bij. Een kerncentrale kan iets van 2 Gigawatt produceren, hetzelfde als 500 windmolens van 4 Megawatt aankunnen, zolang het tenminste waait. Met 7 kerncentrales komen we dus een heel eind, dan kan de intercity ook weer rijden bij windstilte. Dus waarom nemen wij ons deel niet voor onze rekening? Alleen omdat we dan inbreken in de angstsymbiose tussen een paar kern-alarmnarcisten en de deugkudde? Hoe doorbreken we die massa-psychose?