Auteur: James Delingpole

Vertaling: Martien de Wit

Climategate was het grootste schandaal in de geschiedenis van de klimaatwetenschap. Bescheidenheid belet me de naam te noemen van de man die – deze maand tien jaar geleden – het verhaal in de reguliere media heeft gebracht, het viraal liet gaan op internet en het wereldwijd bekend maakte.

Sorry, maar ik weiger om de knappe, dappere, geestige, intelligente, grappige, slimme, spectaculair begiftigde, bravoure-schrijver, geliefde ouder, aanbeden echtgenoot en geschoolde ruiter die verantwoordelijk is voor deze echte ‘Scoop of the Century‘, zo niet het millennium, te noemen. Nee, absoluut niet. Alleen uit mijn koude, dode handen zul je deze geheime informatie ooit ontfutselen. Tenzij je misschien een klein beetje meer aan mijn arm draait en …

Ja oké. Ik geef het toe. Die goddelijke held was ik.

Natuurlijk, als je de mainstream media gelooft, was Climategate weinig meer dan een nepnieuwsverhaal verzonnen door een kleine kliek van verdorven ontkenners teneinde het nobele doel van de klimaatwetenschap in diskrediet te brengen. Dit is een leugen en een bijzonder gevaarlijke leugen bovendien. Als we zouden toestaan dat deze leugen zou overheersen, dan hebben de slechteriken gewonnen, want ze staan ​​al op het punt dat te doen.

Cartoon: Josh.

Kijk naar de slijmerige aandacht die de media aan Greta Thunberg gaven. Kijk naar de opkomst van Extinction Rebellion en de buitengewone mate van publieke sympathie die deze ecofascistische slopers opeisen. Kijk hoe over de hele wereld – met opmerkelijke uitzonderingen zoals president Donald Trump en Jair Bolsonaro in Brazilië – zelfs conservatieve regeringen, zoals die van Boris Johnson, capituleren voor de Groene Kledder.

Toch is de ‘wetenschap’ waarop klimaatdemonstranten hun hysterische claims baseren en waaraan politici hun dure, beperkende, schadelijke milieubeleid ontlenen, op zijn best zeer verdacht; in het slechtste geval ronduit frauduleus.

Climategate was het schandaal dat deze waarheid aan de wereld openbaarde. En dat is de reden waarom het steeds krachtiger alarmerende establishment zo lang en hard heeft gevochten om de betekenis ervan te bagatelliseren. De alarmisten – geholpen door de luie medeplichtige media – proberen met het schandaal te doen wat het personage Winston (The Wolf) Wolfe van Harvey Keitel deed in Pulp Fiction: de lichamen opruimen en doen alsof er nooit iets ongewoons is gebeurd. “Doorlopen alstublieft, er valt niets te zien”, vertelt het Climate Industrial Complex ons over Climategate.

Mijn eigen betrokkenheid bij Climategate was eigenlijk vrij bescheiden. Het zware werk werd vooral gedaan door mensen die veel ijveriger en wetenschappelijker waren dan ik, zoals Steve McIntyre, Willis Eschenbach, Joanna Nova, Anthony Watts, Lucia Liljegren, Andrew Montford, Ross McKitrick, Fred Pearce, Roger Tallbloke, Christopher Booker, David Rose, Jeff Id, Jean S, Steven Mosher en vele anderen. Het enige dat ik deed, was het verhaal de draai, de kleur en context geven die het voor de algemene lezer gemakkelijk te begrijpen maakte en dat mij de meeste eer opleverde.

Hier is mijn samenvatting van wat er is gebeurd. (De Australian Spectator is zowat het enige printmedium dat een eerlijk en nauwkeurig verslag heeft gegeven van het Climategate-jubileum; wat aangeeft hoe wanhopig en eenzijdig de dekking van deze onderwerpen nu in de mainstream media is geworden):

Climategate deed ertoe omdat het het eerste solide bewijs bood dat het wetenschappelijke establishment niet helemaal eerlijk was over door de mens veroorzaakte opwarming van de aarde. Tot dat moment hadden één of twee van ons vermoedens. Maar dit was de doorbraak; het moment waarop de alarmisten op heterdaad betrapt werden met ei over hun gezicht en hun broek naar beneden. Iemand – tot op de dag van vandaag anoniem – had op internet een enorme hoeveelheid documenten en correspondentie op het internet gedumpt die was aangetroffen bij de Climatic Research Unit (CRU) van de Britse Universiteit van East Anglia, één van de belangrijkste poortwachters van klimaatwetenschappelijk onderzoek ter wereld. Eindelijk konden we ontdekken wat de wetenschappers die volijverig het angstaanjagende verhaal over klimaatverandering promootten, tegen elkaar achter gesloten deuren zeiden …

… Ze werden getoond: ze probeerden om ongemakkelijke gegevens te vernietigen om FOI-onderzoeken te ontwijken; ze deden pogingen om wetenschappelijke tijdschriften te sluiten die studies hebben gepubliceerd die niet nuttig waren voor hun doel; kwaadwillende pesterijen van mensen met afwijkende meningen; zelfs probeerden ze de geschiedenis te herschrijven, bijvoorbeeld door de algemeen erkende middeleeuwse opwarmingsperiode te wissen.

Het is waar dat Climategate geen definitief bewijs bood dat de door de mens veroorzaakte klimaatverandering is verzonnen. Maar het bewees iets dat bijna net zo belangrijk was: dat het met doem beladen grootse verhaal over klimaatverandering, dat leraren gebruiken om kinderen bang te maken, dat politici gebruiken om meer belastingen en voorschriften te rechtvaardigen, dat bevriende kapitalisten gebruiken om te zeggen ‘subsidieer mijn planeetbesparende windpark’, is gebaseerd op zo’n krakkemikkig verhaaltje, dat als een verzekeringsagent het aan uw deur zou proberen te verkopen, u hem precies zou vertellen waar hij het in kon stoppen.

Ongeveer de enige andere publicatie die het ware verhaal vertelt, is Quadrant. (Wederom een Australische publicatie. Misschien is dat omdat Australië bijzonder zwaar is getroffen door de klimaatzwendel; elektriciteitsprijzen in Zuid-Australië zijn de hoogste ter wereld en Australische Groenen zijn uitzonderlijk assertief en zeurderig – zodat de sceptici daar krachtiger zijn …)

Het stuk van Tony Thomas is overvloedig met vernietigende details:

Tegenwoordig wordt iedereen die vragen stelt over deze kolossale onderneming, aanbevolen ‘de wetenschap te respecteren’. Op basis van de Climategate-e-mails die in 2009, 2013 en 2015 zijn uitgebracht, respecteer ik liever de maffia, die in ieder geval niet beweert de planeet te redden. Vandaag werd ons bijvoorbeeld verteld dat het opwarmen van 2 graden Celsius boven het pre-industriële niveau een soort kantelpunt is. Phil Jones, directeur van de Climatic Research Unit, mailde op 6 september 2007 dat de veronderstelde 2-gradenlimiet “uit het niets werd geplukt”. Het was een wegwerpzinnetje in een krantenartikel uit de vroege jaren 1990 van de rampenvoorspellers van het Potsdam Climate Impacts Institute.

Thomas geeft vervolgens een lijst – met illustratieve e-mails – van de talloze manieren waarop de Climategate-wetenschappers in verlegenheid werden gebracht en vernederd, zoals: ‘Onderling peer review’, ‘Gegevens beperken en aanpassen’ enzovoort.

Die beruchte e-mail met ‘Mike’s Nature Trick‘ was slechts één schandelijk voorbeeld van de vele honderden. Het idee – zwaar gepromoot door onoprechte alarmisten in de witwas-onderzoeken die erop volgden – dat dit slechts enkele, krenten-uit-de-pap e-mails waren die uit hun context waren gerukt, is absoluut onzin.

Dit was een schandaal dat niemand van de betrokkenen zonder schade aan hun carrière had mogen overleven: de incompetentie, corruptie, misdaad, pesterijen en leugenachtigheid door deze door de belastingbetaler gefinancierde wetenschappers was gewoon zo wijdverbreid en overduidelijk.

Voor softwarecodeurs en programmeurs zijn de ‘Harry Read Me‘–documenten waarschijnlijk het meest verwoestende moment dat het gestuntel van de poortwachters van de wereldwijde klimaatdatasets blootlegt.

Willis Eschenbach.

Maar ik denk zelf – zoals Willis Eschenbach destijds betoogde – wat het meest schokkend is, is het bedrog in de wetenschappelijke methode.

Wetenschap werkt als iemand een stelling poneert en deze ondersteunt met de gegevens en methoden die hij heeft gebruikt om de stelling te onderbouwen. Andere wetenschappers vallen vervolgens de stelling aan door onder meer te proberen het werk van de eerste wetenschapper te repliceren. Als ze het niet kunnen repliceren, houdt de stelling geen stand. Dus het blokkeren van de FOIA [bij ons de WOB] stelde Phil Jones in staat te beweren dat zijn temperatuurrecord (HadCRUT3) betrouwebare wetenschap was.

Dit is niet zomaar een triviaal spelletje, dit staat centraal in het idee van wat wetenschappelijk onderzoek is. Dit is een aanval op de kern van de wetenschap, door de mensen die het niet met je eens zijn te beletten, ooit je werk te controleren en te kijken of je berekeningen kloppen.

Politici, de media en natuurlijk de wetenschappers zelf zeggen ons voortdurend dat we de experts moeten vertrouwen. Het Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) zei president Obama ons ooit, is de ‘gouden standaard’ van de klimaatwetenschap; de ’97 procent van de klimaatwetenschappers’ vormen blijkbaar een onweerlegbare ‘consensus‘, enzovoorts.

Wat Climategate echter heeft onthuld, is dat de ‘experts’ op het gebied van klimaatverandering die we verondersteld worden te vertrouwen, gewoon niet betrouwbaar zijn. Ze liegen, ze bedriegen, ze zijn meer gemotiveerd door donaties en onbetrouwbaar politiek activisme dan door – lol – de belangeloze zoektocht naar kennis. Dat was de ware schok ten tijde van Climategate: dat de mensen op wiens ‘deskundige’ wijsheid triljoenen dollars van uw en mijn geld aan allerlei groene zinloze projecten worden uitgegeven, in feite een waardeloze groep frauduleuze tweederangs lieden zijn, die niet eens in staat zijn om een koekhapwedstrijd te organiseren, maar wel zwendelen met meer dan één procent van de wereldeconomie.

Tien jaar na Climategate is het meest schokkende dat de smeerlappen ermee zijn weggekomen. Niemand is gestraft of zelfs berispt voor overtredingen die hen op zijn minst hun baan als ambtenaar hadden moeten kosten en in sommige gevallen achter de tralies hadden moeten doen belanden. In plaats van te worden behandeld als criminelen, verliezers en onbenullen worden ze gevierd als heroïsche slachtoffers van een wraakzuchtige heksenjacht, waarin de enige eerlijke mensen in deze lelijke zaak – de sceptici – zijn gebrandmerkt als de schurken.

Zoals ik schreef in de Australian Spectator:

Als je me ten tijde van Climategate had gevraagd of ik over tien jaar nog steeds over dit soort dingen zou schrijven, zou ik gezegd hebben: ‘Nee! God nee! Tegen die tijd is de karavaan verder getrokken. Maar dat is niet zo. In plaats daarvan heeft hij meer gewicht gekregen; nog meer klaplopers. In feite, door een bizarre omkering van logica, hoe minder en minder geloofwaardig het bewijs voor de grote opwarming van de aarde is, hoe groter, luidruchtiger en krachtiger het Climate Industrial Complex is gegroeid.

Ik ben in dit opzicht vooral teleurgesteld in mijn eigen beroepsgroep. De taak van journalisten, zo dacht ik naïef, was om de waarheid te achterhalen, de ‘pluchezitters’ te kwellen en de slachtoffers te troosten. In plaats daarvan heeft 99,99 procent van de reguliere media – en dat is waarschijnlijk een understatement – de kant gekozen van de leugenaars, de groene zeloten in het boetekleed, de hebzuchtige vriendjeskapitalisten die allemaal op onze kosten als dieven meerijden op de mazzeltrein van de klimaatverandering.

Judith Curry.

Klimaatwetenschapper Judith Curry concludeert in haar eigen onmisbare verslag van de erfenis van Climategate optimistisch dat de waarheid uiteindelijk zal uitkomen. Deze factoren hieronder, meent zij, zullen een kiem van realiteit in de fantasiewereld van de klimaatverandering-alarmisten injecteren:

– De energietechnische realiteit: voor een uitstekend overzicht, zie Michael Kelly’s recente essay Energy Utopias and Engineering Realities.

– Groeiende zorgen over energiebetrouwbaarheid en beveiliging, b.v. de recente ervaring van Californië met enorme stroomuitval en datzelfde in Australië.

– Het klimaat zelf; zelfs met de hoge temperaturen van 2016 (zie dit recente overzicht van Ross McKitrick), houden de temperaturen geen gelijke tred met de CMIP5-voorspellingen.

– Op een gegeven moment is er een stroom van La Niña-gebeurtenissen, een verschuiving naar de koude fase van de AMO, verhoogde vulkanische activiteit, effecten van een minimum aan zonne-energie en een andere ‘hiatus’ is onvermijdelijk; dus ongeveer het omgekeerde van waar Steve Schneider op zat te wachten.

– De meeste CMIP6-klimaatmodellen hebben zich van de realiteit gedistantieerd, met grotendeels waarden van ECS die hoger zijn dan 4,5 °C en die heel slecht zijn in het simuleren van de temperaturen sinds 1950. Zij maken het moeilijk om hun 21ste-eeuwse projecties serieus te nemen.

Ik wou dat ik haar optimisme kon delen.

Climategate was de gebeurtenis waarbij het er heel even op leek alsof we de klimaatoplichters klem hadden gezet, dat ’s werelds grootste wetenschappelijke (en economische) oplichterij was onthuld en dat het Climate Industrial Complex zou worden ontmanteld voordat het meer schade kon toebrengen aan onze vrijheid en onze welvaart.

Maar de waarheid, zo lijkt het, is geen partij voor het grote geld, de vuile politiek en de waanzin van gestoord groepsdenken.

We hebben deze slag verloren, denk ik, mijn vrienden. En het feit dat alle betrokkenen bij deze zwendel op een dag in de hel zullen branden is iets, vrees ik, dat me te weinig troost zal bieden.

Gerelateerd: