Over hoe de laagste inkomenscategorieën het meest getroffen worden door wetgeving gericht op het uitfaseren van voertuigen op fossiele brandstoffen. En waarom Labour zijn traditionele achterban in de kou heeft laten staan ter zake, zoals Links dat ook in ons land doet, hetgeen een belangrijke verklaring biedt voor de politieke aardverschuiving die onlangs in ons land heeft plaats gevonden.
Door Derrick Berthelsen.
Waarom heeft geen enkel Labour-parlementslid tegen het Zero Emission -mandaat van de regering gestemd, terwijl al het bewijsmateriaal aantoont dat dit de armsten het meest zal schaden? Maandag, werd het wetsontwerp, het zogenoemde Zero Emission Vehicle Mandate, dat een percentage van 80% voorschrijft voor de verkoop van nieuwe auto’s tegen 2030, door het Lagerhuis aangenomen, terwijl slechts 38 parlementsleden (waarvan 28 conservatieven) tegen stemden.
Geen enkel Labour-parlementslid heeft ‘nee’-gestemd, ook al wist hij dat de regering de stemming zou hebben verloren als ze dat wel had gedaan. De loyale oppositie van Zijne Majesteit, de partij die in het leven werd geroepen om de behoeften en wensen van de arbeidersklasse te vertegenwoordigen, koos ervoor zich niet te verzetten. Ondanks het feit dat al het bewijsmateriaal aantoont dat de race naar Zero Emission Vehicles (ZEV’s) de armsten in de samenleving het meest zal schaden. Hoe komt dat? ZEV’s zijn aanzienlijk duurder in aanschaf dan benzine- of dieselvoertuigen (ICE).
MoneySavingexpert.com vermeldt dat de catalogusprijs van een elektrische Vauxhall Corsa £ 15.000 meer is dan het benzine-equivalent. Een elektrische Mini en Volvo XC40 kosten bijna £10.000 meer. Zelfs de meest optimistische voorspelling van MIT over de toekomstige productiekosten van ZEV’s verwacht dat een middelgrote elektrische auto minstens £4-5.000 duurder zal zijn in de productie dan een auto met een verbrandingsmotor tegen 2030.

Elektrische voertuigen zijn niet alleen duurder in aanschaf, maar ook duurder in de verzekering.

Volgens Confused.com minstens 15-20% duurder dan ICE-auto’s en vaak nog veel meer. Volgens Which,:

“De vergelijkingssite ontdekte dat de dekking voor een Jaguar F-Pace gemiddeld €801 kostte, vergeleken met €1.013 (+26%) voor een elektrische Jaguar I-Pace (waarvan de aanschafprijs bijna 50 % hoger is).”

Sommige verzekeraars, bijvoorbeeld John Lewis Financial Services, zijn zelfs helemaal gestopt met het verzekeren van elektrische auto’s, nadat ze ‘de risico’s en kosten die daarmee gepaard gaan, hadden geanalyseerd’. Want naarmate er meer elektrische auto’s worden verkocht, komen er meer data binnen. Gegevens zoals de gemiddelde claimkosten.

Volgens Thatcham Research zijn verzekeringsclaims voor EV’s gemiddeld ruim 25% hoger dan voor benzine- of dieselvoertuigen, terwijl het 14% langer duurt om de schade te herstellen. Ze merken ook op dat elektrische voertuigen vanwege de hoge kosten voor het repareren en vervangen van accu’s sneller worden afgeschreven.

Het Institute of the Motor Industry geeft ook de schuld aan een gebrek aan bekwame technici/monteurs voor het opdrijven van claims en servicekosten. Blijkbaar zijn er nu 39.000 EV-monteurs in Groot-Brittannië en hoewel dit aantal gestaag toeneemt, verwachten ze nog steeds een tekort van minstens 16.000 in 2032.

Het is duidelijk dat de kosten van aanschaf, reparatie, onderhoud en verzekering aanzienlijk hoger zullen blijven voor ZEV’s dan ICE-voertuigen, tot ver na 2030, wanneer het wetsvoorstel van de regering vereist dat 80% van de verkoop van nieuwe auto’s uit ZEV’s moet bestaan.

Maar het wetsvoorstel is nog agressiever dan dat. Vanaf 1 januari 2024 moet 22% van de nieuwe autoverkoop van alle fabrikanten in Groot-Brittannië ZEV’s zijn. Dit cijfer stijgt tot 28% in 2025, 33% in 2026, 38% in 2027, 52% in 2028, 66% in 2029, 80% in 2030 en uiteindelijk 100% in 2035, wanneer de verkoop van nieuwe benzine, diesel en hybride auto’s volledig wordt verboden. Om het in de contaxt te plaatsen: de RAC rapporteert dat slechts 14% van de verkoop van nieuwe voertuigen in 2022 afkomstig was van ZEV.

En dit zijn ook niet zomaar streefcijfers, maar streefcijfers met een stok achter de deur. Voor elke ICE-voertuigfabrikant die boven zijn quotum verkoopt, krijgt hij een boete van £15.000. Laat mij dat herhalen. £15.000 voor elk ICE-voertuig dat ze boven hun quotum verkopen.

Fabrikanten zullen het zich eenvoudigweg niet kunnen veroorloven om ICE-voertuigen te verkopen. Neem als voorbeeld de Opel Corsa. De catalogusprijs van de benzineversie is volgens MoneySavingExpet.com £ 19.000. Zodra Vauxhall zijn quotum voor de verkoop van niet-ZEV-voertuigen heeft bereikt, moet het een boete van £ 15.000 betalen om er een te verkopen. De realiteit is dat Vauxhall steeds vaker zal stoppen met de verkoop van Corsa’s op benzine voor £ 19.000. Ofwel kun je er helemaal geen kopen, ofwel wordt je gevraagd de verplichte boete van £ 15.000 in de prijs te betalen (wat de Corsa op benzine toevallig op de exacte catalogusprijs van de EV-versie brengt).

En dit gebeurt in een tijd waarin het bewijs suggereert dat autobezit voor velen al te duur wordt. Uit enquêtes blijkt dat bezitters van een auto er gemiddeld 13% van hun bruto-inkomen aan besteden. Voor degenen die voor hun auto betalen via een financierings- of leningovereenkomst stijgt dit aandeel tot 19%. Omdat mensen gedwongen worden ZEV’s te kopen, zal dit cijfer alleen maar stijgen.

Dus hoewel het overduidelijk is dat het Zero Emission Mandaat van de regering het autobezit steeds aanzienlijk duurder zal maken (waarbij de armsten in de samenleving worden uitgeprijsd), heeft geen enkel Labour-parlementslid tegen gestemd. Waarom?

Kortom, omdat Labour niet langer de partij is van Keir Hardie en Aneurin Bevan – niet langer de partij van de arbeidersklasse. En dat is al heel lang niet meer zo.

In mijn artikel over homeostase en de dood van de politiek (Homeostasis and the death of politics) schets ik hoe alle politieke partijen – inclusief Labour – onder controle zijn gekomen van één klein segment van de samenleving. Een nieuwe elite die over het algemeen een universitaire opleiding heeft genoten, werkzaam is in de professionele of creatieve klasse, in steden of universiteitssteden woont, relatief rijk is en liberale kosmopolitische waarden deelt. Ik noem ze Metropolitan Progressives.

Hoogleraar politicologie, Oliver Heath, heeft in zijn artikel “Policy Alienation, Social Alienation and Working-Class Abstention in Britain, 1964–2010” naar deze trend gekeken. Citaat:

“Het aantal Kamerleden met een achtergrond in handwerk is dramatisch gedaald. In 1964 had meer dan 37 procent van de Labour-parlementsleden een handmatige beroepsachtergrond. In 2010 was dit gedaald tot iets minder dan 10 procent.”

Sindsdien is het cijfer nog verder gedaald. Volgens het Parlement heeft momenteel slechts 3% van de parlementsleden in het Lagerhuis enige ervaring met arbeiderswerk. In numerieke termen kan het aantal parlementsleden dat een baan in de arbeidersklasse had voordat ze de politiek ingingen vandaag de dag op twee handen worden geteld, terwijl omgekeerd bijna 1 op de 5 parlementsleden alleen maar rechtstreeks vanuit de universiteit in de politiek is gekomen.

Op het gebied van opleiding is het percentage dat nu aan de universiteit heeft gestudeerd, sinds de jaren zeventig, toen de meerderheid van de Labour-parlementsleden niet-universitair geschoold was, gestegen tot boven de 90%. (Zie hier.) In procenten zijn er inderdaad meer Labour-parlementsleden (en Lib Dems) naar de universiteit geweest dan Tory-parlementsleden.

De reden dat onze parlementsleden – van welke partij dan ook – er hetzelfde uitzien en hetzelfde klinken, is omdat ze hetzelfde zijn. Ze komen uit hetzelfde segment van de samenleving, dezelfde universiteiten, dezelfde beroepen. En, niet verrassend, dezelfde waarden en overtuigingen delen.

In 2020 deed Groot-Brittannië in een veranderend Europa een studie naar de economische en sociale waarden van kiezers, en vergeleek deze met de waarden en overtuigingen van parlementsleden. Hun conclusie was:

Wat sociale waarden betreft, zijn Labour- en conservatieve parlementsleden sociaal liberaler dan hun kiezers. Conservatieve parlementsleden zijn sociaal aanzienlijk liberaler dan de gemiddelde kiezer, terwijl Labour nog verder weg is.”

Of zoals professor David Runciman uitlegde in zijn stuk:

“De  belangrijkste fout in onze democratie: parlementsleden vertegenwoordigen het volk niet. Dit wijst op de noodzaak van een diepgaandere hervorming van de manier waarop het parlement het volk vertegenwoordigt. Het probleem gaat dieper dan de verdeeldheid tussen partijen: geen van de belangrijkste partijen is in staat bredere sociale verdeeldheid te overbruggen, omdat beide partijen relatief uniform van samenstelling zijn.”

Het hoeft daarom geen verrassing te zijn dat parlementsleden in alle partijen steeds vaker afkomstig zijn uit slechts één segment van de samenleving (de grootstedelijke progressieve elite) en dezelfde waarden en overtuigingen delen, en dat zij in grote lijnen hetzelfde beleid steunen. Of het nu gaat om het uitbesteden van de besluitvorming aan niet-gekozen nationale of internationale instellingen, de massa-immigratie, de mondialisering, de belastingtarieven, de houding ten opzichte van het strafrechtsysteem, de race naar net zero of het dwingen van consumenten om ZEVs aan te schaffen – de verschillen in beleid zijn meer presentatie dan fundamenteel.

Derrick Berthelsen.

Kortom, de reden waarom geen enkel Labour-parlementslid tegen het Zero Emission Mandaat van de regering heeft gestemd – ondanks dat ze wisten dat het wetsvoorstel zou zijn verworpen als ze dat wel hadden gedaan – is omdat ze het ermee eens zijn. En zij zijn ben het ermee eens, ook al weten ze dat het beleid de arbeidersklasse het meest zal schaden.

Er zijn niet veel garanties in het leven. Dood en belastingen zijn er twee. Maar vele andere waar we vroeger op vertrouwden, zijn niet langer van toepassing. Zoals voetbal een spel van twee elftallen is, dat Duitsland na strafschoppen wint. Of de Labour Party als de partij van de arbeidersklasse. Geen van beide waarheden is meer van toepassing. Twee uitschakelingen in de groepsfase van het WK op rij hebben het Duitse voetbal schade berokkend. En de grootstedelijke progressieve elite heeft het voor het zeggen in de Labour Party.

***

Bron hier.

***

Gerelateerd: