Foto: Shutterstock.

Een artikel van mij e.a. is zojuist gepubliceerd in Nature omdat ik een verhaal verkondigde waarvan ik wist dat het in lijn was van het redactiebeleid. Maar dat is niet de manier waarop wetenschap zou moeten bedreven.

Door Patrick T. Brown

Als je deze zomer nieuws hebt gelezen over bosbranden – van Canada tot Europa tot Maui – zul je zeker de indruk krijgen dat deze grotendeels het gevolg zijn van klimaatverandering.

Hier is het AP: Klimaatverandering blijft bosbranden en rook verergeren. Wetenschappers noemen het het ‘nieuwe abnormaal’.

En PBS NewsHour: Bosbranden als gevolg van klimaatverandering nemen toe – Spanje moet meer doen om zich voor te bereiden, zeggen experts.

En The New York Times: hoe de klimaatverandering het weelderige Hawaï in een tondeldoos veranderde.

En Bloomberg: Maui-branden tonen het lelijke gezicht van klimaatverandering.

Ik ben klimaatwetenschapper. En hoewel klimaatverandering een belangrijke factor is die bosbranden in veel delen van de wereld beïnvloedt, is het niet de enige factor die onze aandacht verdient.

Dus waarom concentreert de pers zich zo intensief op klimaatverandering als belangrijkste oorzaak? Misschien om dezelfde redenen als ik zojuist heb gedaan in een academisch artikel over bosbranden in Nature, een van de meest prestigieuze tijdschriften ter wereld: het past in een eenvoudig narratief dat de persoon die het vertelt beloont.

Het artikel dat ik zojuist heb gepubliceerd – ‘De opwarming van het klimaat verhoogt het extreme dagelijkse risico op de groei van natuurbranden in Californië’ – richt zich uitsluitend op de manier waarop klimaatverandering het gedrag van extreme natuurbranden heeft beïnvloed. Ik wist dat ik in mijn onderzoek niet moest proberen andere belangrijke aspecten dan de klimaatverandering te kwantificeren, omdat dit het narratief zou verwateren dat prestigieuze tijdschriften als Nature en zijn rivaal Science willen promoten.

Dit is van belang omdat het voor wetenschappers van cruciaal belang is om in spraakmakende tijdschriften te publiceren; in veel opzichten zijn zij de poortwachters voor carrièresucces in de academische wereld. En de redacteuren van deze tijdschriften hebben overduidelijk gemaakt, zowel door wat ze publiceren als door wat ze afwijzen, dat ze klimaatartikelen willen die bepaalde vooraf goedgekeurde verhalen ondersteunen – zelfs als die verhalen ten koste gaan van bredere kennis voor de samenleving.

Om het bot te zeggen: de klimaatwetenschap gaat minder over het begrijpen van de complexiteit van de wereld, maar meer over het dienen als een soort Cassandra, die het publiek dringend waarschuwt voor de gevaren van klimaatverandering. Hoe begrijpelijk dit instinct ook mag zijn, het verdraait een groot deel van het klimaatwetenschappelijk onderzoek, informeert het publiek verkeerd en maakt, belangrijker nog, het moeilijker om praktische oplossingen te verwezenlijken.

Waarom gebeurt dit?

Het begint met het feit dat de carrière van een onderzoeker afhangt van de mate waarin zijn of haar werk breed wordt geciteerd en als belangrijk wordt ervaren. Dit brengt de zichzelf versterkende feedbackloops op gang van naamsbekendheid, financiering, kwaliteitsaanvragen van aspirant-promovendi en postdocs, en natuurlijk lofbetuigingen.

Maar nu het aantal onderzoekers de afgelopen jaren omhoog is geschoten – er worden elk jaar bijna zes keer zoveel doctoraten behaald in de VS dan in het begin van de jaren zestig – is het moeilijker dan ooit geworden om je te onderscheiden van de massa. Dus hoewel er altijd een enorme premie is geplaatst op het publiceren in tijdschriften als Nature en Science, is het ook buitengewoon competitief geworden.

In theorie zou wetenschappelijk onderzoek nieuwsgierigheid, nuchtere objectiviteit en het streven naar het blootleggen van de waarheid moeten waarderen. Dat zijn toch zeker de kwaliteiten die redacteuren van wetenschappelijke tijdschriften moeten waarderen.

In werkelijkheid oefenen de vooroordelen van de redacteuren (en de reviewers die zij inschakelen om inzendingen te beoordelen) echter een grote invloed uit op de collectieve output van hele vakgebieden. Ze selecteren wat er wordt gepubliceerd uit een grote hoeveelheid inzendingen, en geven daarmee ook vorm aan de manier waarop onderzoek in bredere zin wordt uitgevoerd. Slimme onderzoekers stemmen hun onderzoek af op een zo groot mogelijke kans dat hun werk wordt geaccepteerd. Ik weet dit omdat ik een van hen ben.

Dit is hoe het werkt.

Het eerste dat de scherpzinnige klimaatonderzoeker weet is dat zijn of haar werk het mainstream-verhaal moet ondersteunen – namelijk dat de gevolgen van klimaatverandering zowel alomtegenwoordig als catastrofaal zijn en dat de voornaamste manier om daarmee om te gaan niet bestaat uit het toepassen van praktische aanpassingsmaatregelen zoals een betere veerkrachtigere infrastructuur, betere bestemmingsplannen en bouwvoorschriften, meer airconditioning – of, in het geval van bosbranden, beter bosbeheer of het ondergronds leggen van elektriciteitsleidingen – maar via beleid als de Inflation Reduction Act, gericht op het terugdringen van de uitstoot van broeikasgassen.

Dus in mijn recente Nature-artikel, dat ik samen met zeven anderen heb geschreven, heb ik me specifiek gericht op de invloed van klimaatverandering op extreme natuurbranden. Vergis je niet: die invloed is heel reëel. Maar er zijn ook andere factoren die net zo belangrijk of belangrijker kunnen zijn, zoals slecht bosbeheer en het toenemende aantal mensen dat per ongeluk of met opzet bosbranden veroorzaakt. (Een verrassend feit: meer dan 80 procent van de bosbranden in de VS wordt veroorzaakt door mensen.)

In mijn artikel hebben we niet de moeite genomen om de invloed van deze andere, duidelijk relevante factoren, te bestuderen. Wist ik dat het opnemen ervan zou zorgen voor een realistischer en nuttiger beeld?

Dat deed ik. Maar ik wist ook dat het afbreuk zou doen aan het zuivere verhaal waarin de negatieve gevolgen van de klimaatverandering centraal staan, en daarmee de kans zou verkleinen dat het artikel bij de redacteuren en recensenten van Nature zou slagen.

Dit soort framing, waarbij de invloed van de klimaatverandering onrealistisch op zichzelf wordt beschouwd, is de norm voor een spraakmakend onderzoeksrapport. In een ander recent invloedrijk Nature-artikel berekenden wetenschappers bijvoorbeeld dat de twee grootste gevolgen van klimaatverandering voor de samenleving sterfgevallen zijn die verband houden met extreme hitte en schade aan de landbouw. De auteurs vermelden echter nooit dat klimaatverandering niet de dominante oorzaak is van een van deze gevolgen: het aantal sterfgevallen als gevolg van hitte is afgenomen en de gewasopbrengsten zijn ondanks de klimaatverandering al tientallen jaren gestegen. Dit erkennen zou impliceren dat de wereld ondanks de klimaatverandering op sommige gebieden succes heeft geboekt – wat, zo wordt gedacht, de motivatie voor emissiereducties zou ondermijnen.

Dit leidt tot een tweede onuitgesproken regel bij het schrijven van een succesvol klimaatdocument. De auteurs moeten praktische acties die de impact van klimaatverandering kunnen tegengaan, negeren – of op zijn minst bagatelliseren. Als het aantal sterfgevallen als gevolg van extreme hitte afneemt en de oogstopbrengsten toenemen, ligt het voor de hand dat we enkele grote negatieve effecten van de klimaatverandering kunnen overwinnen. Moeten we dan niet onderzoeken hoe we succes hebben kunnen behalen, zodat we daar meer van kunnen faciliteren? Natuurlijk moeten we dat doen. Maar het bestuderen van oplossingen in plaats van zich te concentreren op problemen zal het publiek en de pers eenvoudigweg niet in beweging brengen. Bovendien zijn veel reguliere klimaatwetenschappers geneigd het hele vooruitzicht van bijvoorbeeld het gebruik van technologie om zich aan te passen aan de klimaatverandering als verkeerd te beschouwen. Het aanpakken van de uitstoot is de juiste aanpak. De slimme onderzoeker weet dus weg te blijven van praktische oplossingen.

Hier is een derde truc: zorg ervoor dat u zich concentreert op statistieken die de meest opvallende cijfers opleveren. Ons artikel had zich bijvoorbeeld kunnen concentreren op een eenvoudige, intuïtieve maatstaf, zoals het aantal extra hectares dat afbrandde of de toename in intensiteit van bosbranden als gevolg van klimaatverandering. In plaats daarvan volgden we de gebruikelijke praktijk om te kijken naar de verandering in het risico van een extreme gebeurtenis – in ons geval het verhoogde risico dat bosbranden op één dag meer dan 10.000 hectare in brand steken.

Dit is een veel minder intuïtieve maatstaf die moeilijker te vertalen is naar bruikbare informatie. Dus waarom is dit ingewikkelder en minder bruikbare soort metriek zo gebruikelijk? Omdat het over het algemeen grotere stijgingsfactoren oplevert dan andere berekeningen. Te weten: je krijgt grotere aantallen die het belang van je werk rechtvaardigen, de rechtmatige plaats ervan in Nature of de wetenschap, en de wijdverbreide berichtgeving in de media.

Een andere manier om het soort grote cijfers te verkrijgen dat het belang van uw onderzoek rechtvaardigt – en indruk maakt op redacteuren, recensenten en de media – is door altijd de omvang van de klimaatverandering door de eeuwen heen te beoordelen, zelfs als die tijdschaal niet relevant is voor de impact die het zult hebben op de periode die je bestudeert.

Het is bijvoorbeeld standaardpraktijk om de impact op de samenleving te beoordelen aan de hand van de omvang van de klimaatverandering sinds de industriële revolutie, maar om de technologische en maatschappelijke veranderingen in die tijd te negeren. Vanuit praktisch oogpunt heeft dit weinig zin, aangezien maatschappelijke veranderingen in bevolkingsverdeling, infrastructuur, gedrag, paraatheid bij rampen, enz. veel meer invloed hebben gehad op onze gevoeligheid voor extreme weersomstandigheden dan de klimaatverandering sinds de 19e eeuw. Dit is bijvoorbeeld te zien aan de scherpe daling van het aantal sterfgevallen als gevolg van weer- en klimaatrampen in de afgelopen eeuw. Op dezelfde manier is het standaardpraktijk om de impact te berekenen van angstaanjagende hypothetische toekomstige opwarmingsscenario’s die de geloofwaardigheid onder druk zetten, terwijl potentiële veranderingen in technologie en veerkracht die de impact zouden verminderen, worden genegeerd. Die scenario’s zorgen altijd voor goede krantenkoppen.

Een veel bruikbaardere analyse zou zich richten op veranderingen in het klimaat uit het recente verleden die levende mensen feitelijk hebben ervaren en vervolgens de nabije toekomst voorspellen – de komende tientallen jaren – terwijl rekening wordt gehouden met veranderingen in technologie en veerkracht.

In het geval van mijn recente Nature-artikel zou dit betekenen dat we de gevolgen van de klimaatverandering moeten beschouwen in combinatie met de verwachte hervormingen van de bosbeheerpraktijken in de komende decennia. Uit ons huidige onderzoek blijkt zelfs dat deze veranderingen in bosbeheerpraktijken de schadelijke gevolgen van klimaatverandering voor bosbranden volledig teniet kunnen doen.

Dit meer praktische soort analyse wordt echter ontmoedigd, omdat het kijken naar veranderingen in de gevolgen over kortere tijdsperioden en het meenemen van andere relevante factoren de berekende omvang van de gevolgen van de klimaatverandering verkleint, en daarmee de argumenten voor een vermindering van de uitstoot van broeikasgassen verzwakt.

U vraagt zich op dit moment misschien af of ik mijn eigen artikel verloochen. Dat doe ik niet. Integendeel, ik denk dat het ons begrip vergroot van de rol van klimaatverandering bij natuurbranden. Het is alleen zo dat het proces van het aanpassen van het onderzoek voor een vooraanstaand tijdschrift ervoor zorgde dat het minder nuttig was dan het had kunnen zijn.

Op de vraag waarom ik ondanks mijn kritiek de formule heb gevolgd, is het antwoord simpel: ik wilde dat het onderzoek in een zo gerenommeerd mogelijk tijdschrift zou worden gepubliceerd. Toen ik in 2020 met het onderzoek voor dit artikel begon, was ik een nieuwe assistent-professor en moest ik mijn vooruitzichten op een succesvolle carrière maximaliseren. Toen ik eerder had geprobeerd van de formule af te wijken, werden mijn artikelen meteen afgewezen door de redacteuren van vooraanstaande tijdschriften, en moest ik genoegen nemen met minder prestigieuze tijdschriften. Met andere woorden: ik heb het bijdragen van de meest waardevolle kennis voor de samenleving opgeofferd, zodat het onderzoek compatibel zou zijn met de voorkeur voor bevestiging van de redacteuren en recensenten van de tijdschriften waarop ik mij richtte.

Ik heb de academische wereld ruim een jaar geleden verlaten, deels omdat ik het gevoel had dat de druk die op academische wetenschappers werd uitgeoefend ervoor zorgde dat het onderzoek te veel werd vertekend. Nu, als lid van een particulier non-profit onderzoekscentrum, The Breakthrough Institute, voel ik veel minder druk om mijn onderzoek aan te passen aan de voorkeuren van vooraanstaande tijdschriftredacteuren en de rest van het vakgebied.

Dit betekent dat we de versie van het onderzoek naar bosbranden moeten uitvoeren die naar mijn mening veel meer praktische waarde toevoegt aan beslissingen in de echte wereld: het bestuderen van de gevolgen van klimaatverandering over relevante tijdsbestekken en in de context van andere belangrijke veranderingen, zoals het aantal branden dat is ontstaan door mensen en de effecten van bosbeheer. Het onderzoek zal misschien niet hetzelfde zuivere verhaal en dezelfde gewenste krantenkoppen opleveren, maar het zal nuttiger zijn bij het bedenken van strategieën voor klimaatverandering.

Maar klimaatwetenschappers zouden zich niet uit de academische wereld hoeven te laten verbannen om de meest bruikbare versies van hun onderzoek te publiceren. We hebben een cultuurverandering nodig in de academische wereld en de elitemedia die een veel breder gesprek mogelijk maakt over de maatschappelijke veerkracht tegen het klimaat.

Patrick T. Brown.

De media zouden bijvoorbeeld moeten stoppen met het accepteren van deze artikelen en wat onderzoek moeten doen naar wat er is weggelaten. De redacteuren van de vooraanstaande tijdschriften moeten verder gaan dan een beperkte focus die de reductie van de uitstoot van broeikasgassen stimuleert. En de onderzoekers zelf moeten zich verzetten tegen redactiebeleid, of andere plaatsen zoeken om te publiceren.

Wat er echt toe zou moeten doen, zijn niet de citaten voor de tijdschriften, het aantal klikken voor de media of de carrièrestatus voor de academici, maar onderzoek dat de samenleving daadwerkelijk helpt.

***

Patrick Brown is een PhD-klimaatwetenschapper en mededirecteur van het Climate and Energy Team van The Breakthrough Institute. Volg hem op Twitter (nu X) @PatrickTBrown31.

***

Bron hier.

***

Gerelateerd: